Dag 14 Huilen zoals Jezus Huilde.

DAG VEERTIEN

Vrijdag 29 mei 2015.

Huilen zoals Jezus Huilde

foto van De Wijnstok, Gemeente in Cellen / Videira Holanda.

“Jezus weende” (Joh. 11:35)

Slechts twee woorden uit het kortste vers in de Bijbel en de mythe dat ‘echte mannen niet huilen’ wordt volledig ontkracht. Ja, inderdaad, hier zien we een andere kant van de natuur van Jezus – er zijn dingen die Hem tot tranen toe bewegen. Gezien het feit dat Hij de onwankelbare Rots is en alle dingen weet vanaf het begin tot het einde, is dit des te opmerkelijker. Kun je je Hem zo voorstellen? Jezus met tranen stromend over Zijn wangen? – het is echt gebeurd!

Maar we leven in een generatie die door twee uitersten lijkt te worden beïnvloed. We hebben een emotieloze kater uit het Victoriaanse tijdperk, die in het openbaar elk teken van genegenheid weigert. Dan hebben we de kinderlijke gevoeligheid van de moderne tijd, waarbij elk klein probleem een sluisdeur van tranen of andere emoties kan openen. Uiteraard is geen van deze uitersten van toepassing op Jezus. Zijn uiterlijke expressie van emoties waren gevolg van de innerlijke werking van de Geest.

Toch is een groot deel van onze emoties een weerspiegeling van de innerlijke werking van ons vlees, in plaats van onze geest. Zoals met alle fysieke manifestaties, zijn er twee bronnen voor emoties. Niet alle tranen zijn “goddelijke tranen”. Wij moeten leren onderscheid te maken tussen die twee. Er zijn tranen van een toegewijd hart, maar er zijn ook tranen die afkomstig zijn uit een egoïstische en egocentrische wil. Iemand mag huilen omdat de Heer hem diep raakt, maar een ander huilt als gevolg van zelfmedelijden en spijt. Aan de buitenkant zien ze er hetzelfde uit, maar ons reageren daarop zou anders moeten zijn.

We mogen huilen met degenen die goddelijke tranen huilen. We kunnen ons inleven in hun pijn of met hun meeleven. Maar degenen die egoïstische tranen huilen, dient te worden verteld dat ze hun ogen te droog moeten wrijven en hun hart te gaan overdenken. Zelfmedelijden (die vaak gekleed gaat als gevoel van eigenwaarde) is een bron van veel tranen en het is de vrucht van de afgunst/jaloezie. De persoon vol zelfmedelijden is iemand die zich vergeleken heeft met anderen en komt met medelijden voor zichzelf, omdat ze niet zo mooi zijn, niet zo rijk zijn, niet getalenteerd zijn etc. Ik ken iemand die huilt alsof ze beroofd was van haar kinderen en echt, het is allemaal omdat ze jaloers is op anderen.

Niet alle tranen worden geaccepteerd door de Heer. Esau zocht de Heer onder tranen, maar werd verworpen omdat zijn verdriet kwam door de wroeging van het verliezen van zijn zegen, in plaats van berouw voor de staat van zijn hart voor God. De Bijbel noemt hem een “onheilige”. “Want u weet dat hij ook daarna, toen hij de zegen wilde erven, verworpen werd, want hij vond geen plaats van berouw, hoewel hij de zegen vurig en met tranen zocht.” (Hebr. 12:16-18).
Dat gezegd hebbende, er zijn goddelijke tranen en er zijn dingen die ons zouden moeten ontroeren door dergelijke tranen. Als je niet wordt ontroerd, dan moet je tot de Heer roepen om je te helpen huilen! Zoals we gisteren lazen, is er een “tijd voor huilen” en een “tijd voor vreugde” (Pred. 3:4). Dus wanneer zijn deze tijden? Laten we eens kijken naar de tijden dat Jezus weende en wat ze ons leren, want Hij is ons model en Hem moeten we navolgen:

1. Tranen laten mededogen zien

We lezen in de evangeliën dat Jezus op twee verschillende gelegenheden huilde, in de eerste plaats over het feit dat zijn vriend Lazarus gestorven was, en ten tweede over de afvallige stad Jeruzalem. Toen Hij geconfronteerd werd met het verlies van een vriend door het graf, was Zijn hart zo diep geraakt dat Zijn goddelijke natuur reageerde met tranen.

Dood, voor het hart van God, is een menselijke tragedie. Het was nooit Zijn verlangen voor de mens geweest. In feite waarschuwde Hij hen strikt voor de gevolgen van de zonde (Gen. 2:17). De dood is het gevolg van de vernietigende kracht van zonde. Dit feit was de kern van de reden waarom Christus naar de aarde was gekomen – om de dood en het graf te overwinnen, om het gevangenschap gevangen te nemen en om de prikkel van de dood zelf weg te nemen, zodat het er niet meer is (1 Kor 15:55. ).

Jeremia sprak het goddelijke gevoel uit; ” Och, was mijn hoofd maar water en mijn oog een bron van tranen, ik zou dag en nacht wenen over de gesneuvelden bij de dochter van mijn volk.” (Jer. 9:1)

Huil je bij begrafenissen? Een vriend van mij, jaren geleden, vertelde me dat hij niet zou worden als de “Italianen” en dus niet op de begrafenis van zijn moeder zou huilen. Hoe vreemd! Hoe triest voor hem om te denken dat huilen iets is voor de mensen in de zuidelijke landen! Een hart dat niet zijn echte verdriet kan uitdrukken, is er één die het toelaat om iets op te bouwen en later explodeert zoals een vulkaan. Niet huilen op de begrafenis van je eigen moeder? Hoe werd onze cultuur zo krom? We zouden moeten huilen bij iedereen zijn of haar begrafenis. Luister naar de reactie van Christus over smart en tranen van andere mensen; “Toen Jezus haar dan zag huilen, en ook de Joden die met haar meekwamen, zag huilen, werd Hij heftig in de geest bewogen en raakte innerlijk in beroering.” (Joh. 11:33). De dood is verwoestend! En wees voorzichtig met je verheugen als er een slecht mens sterft … de Schrift zegt dat de Heer geen vreugde vindt in de dood van de goddeloze (Ez. 33:11).

We hebben het hart van onze Heer verkeerd begrepen. Zijn hart is zacht en liefdevol, niet kritisch en wraakzuchtig. We hebben zelfs profetisch inzicht in de manier waarop Jezus werkelijk gestorven is. Was het verstikking? Was het bloedverlies? Kijk nog eens door het raam van Psalm 22:15 “Als water ben ik uitgestort, ontwricht zijn al mijn beenderen; mijn hart is als was, het is gesmolten diep in mijn binnenste”. Inderdaad, Jezus stierf aan een gebroken hart – verworpen door mensen, en nu door God verlaten. Hij gaf zoveel liefde dat… het Hem doodde (Johannes 3:16).

2. Tranen laten zorg zien

De tweede keer dat we lezen dat Christus huilde, was over Jeruzalem. “En toen Hij dichtbij kwam en de stad zag, weende Hij over haar” (Luk. 19:41). Deze grote stad was altijd in het middelpunt van Gods handelen voor Israël. Het was daar waar Abraham Izaäk offerde; waar David de ark had gebracht en waar Salomo de tempel had gebouwd. Maar nu werd het tijdstip van het bezoek niet herkend. Dezelfde God die een verbond had gesloten met de vaders, werd nu verworpen door de zonen. Jezus tranen voor hen waren geen tranen van afwijzing, zoals die van een kind dat niet is uitgenodigd voor een feest. Eerder huilde Hij door hun blindheid, hun grilligheid, hoe ze waren gevallen in religieuze rituelen in plaats van een relatie met God. Hij volgde Zijn tranen op met ernstige waarschuwingen over hun toekomst. “Want er zullen dagen over u komen dat uw vijanden een wal rondom u zullen opwerpen, u zullen omsingelen en u van alle kanten in het nauw zullen brengen. En zij zullen u met de grond gelijkmaken en uw kinderen in u verpletteren. Ook zullen zij in u geen steen op de andere steen laten, omdat u het tijdstip waarop er naar u omgezien werd, niet hebt
onderkend.” (Luk. 19:43-44)

We lezen van hoe vóór Zijn vleeswording Gods hart was geweest omwille van Zijn verloren volk. “Mijn ogen zijn verteerd door tranen, mijn binnenste is vol onrust” (Klaagl. 2:11). In deze context begrijpen we waarom de zondvloed in Noachs dagen meer was dan regen uit de hemel, maar tranen die uit de hemel vielen, want zo erg was de verdorvenheid van de staat van de mensheid geworden. De Heer waarschuwt en disciplineert met tranen. Doen wij dat ook, of zijn onze woorden hard en hatelijk?

Er zijn te veel mensen zonder tranen. Wanneer was de laatste keer dat je gehuild hebt? Met alle verwoestingen van de zonde in onze wereld van vandaag, is het verbazingwekkend dat we niet meer huilen. We zijn een ongevoelige generatie geworden. Weinig dingen roepen een diepe compassie in ons op. Er is een meer sinistere reden waarom zo veel moderne films zijn gevuld met dood, geweld en het verlies van onschuld. Door zulke dingen aan ons verstand regelmatig te krijgen voorgeschoteld, raken we er aan “gewend” alsof ze normaal waren. Dit is de strategie van de duivel – ongevoelig maken en daarmee christenen uitschakelen. We huilen niet meer om de menselijke tragedies of het verlies van dierbaren of het verlies van onschuld. Maar het zijn deze goddelijke emoties die ons aansporen in actie te komen voor het goede.

Wat ontroerd jou – de roep van de armen; de dood van de onschuldigen; de eeuwige verdoemdheid van de zondaar? Doet geen enkele van deze je in tranen uitbarsten? Als er één gebed is wat we zouden moeten bidden: “Heer, geef ons tranen, geef ons bewogenheid!” Zijn onze harten zó verhard geworden dat niets ons bewogenheid geeft? We moeten niet vergeten dat de bediening van Jezus uit bewogenheid vloeide. Het was Zijn drijvende kracht (Mat. 14:14).

3. Tranen ontroeren de Vader

We weten dat Hannah, die onvruchtbaar was, haar wonderkindje Samuel kreeg toen zij God zocht onder tranen (1 Sam 1:10). Er is iets met tranen dat God de Vader in het bijzonder interesseert in onze gevallen. Wanneer een ouder een huilend kind ziet, kan hij of zij zich verlagen tot het niveau van het kind om te zien of ze iets kunnen rechtzetten van wat er mis is. Zo is het ook met God, Hij grijpt in met kracht in deze tijden. Interessant is dat Zijn reddende macht hiervan ook afhankelijk lijkt te zijn. Psalm 126:6 zegt: “Wie het zaad draagt en dat zaait, gaat al wenend zijn weg; maar hij zal zeker terugkomen met gejuich, en zijn schoven dragen.” Zou het zo kunnen zijn dat een uitstorting wat de menigten zal oogsten in ons land, daadwerkelijk aan het wachten is op onze tranen?

Wouter van der Hee
Voorganger
De Wijnstok, Gemeente in Cellen

Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.